Columns

Wie er op let komt ze overal tegen, dertigers. In de sport (tennisfenomeen Roger Federer is 38, tennisicoon Maria Sjarapova is 32, schaats-ster Ireen Wüst is 33), in de politiek (Rob Jetten is 33, Jesse Klaver is 33, Lian Marijnissen is 34, Thierry Baudet is 37 en Klaas Dijkhoff is 39), in de muziek (violiste Lisa Jacobs is 35 en dj Afrojack is 32) en als schrijvers van boeken (Joost de Vries is 36, Niña Weijers is 33). En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Her en der gaan stemmen op dat dertigers de macht overnemen. Misschien ook in Bussum. Er wonen al relatief veel dertigers. Zo’n vaart zal het niet lopen, maar het zou goed zijn voor de twijfelende twintigers, de vierende veertigers en de fuivende vijftigers. Toch? Niet zomaar goed, maar omdat dertigers meestal als dolend worden gezien. Misschien dat ze minder dolen dan veel mensen denken.

Dertigers dúrven. Bijvoorbeeld influencer Rutger Bregman – historicus, journalist, bijna 32 –, hij herschrijft de geschiedenis van de mens in zijn boek ‘De meeste mensen deugen’, en concludeert: “Het grootste deel van onze geschiedenis spaarden we geen bezittingen, maar vriendschappen.” Je moet maar durven! Het boek is al een bestseller. Dertigers, je komt ze overal tegen, behalve in de kerk. Daar gaan we wat aan doen.

Wil jij ook meelezen? Schrijf je dan in via alain@vreemdgeluid.nl. Er is ook een luisterversie, waar je realtime reacties kunt geven in Soundcloud.

Na de corona-crisis hoor je niets meer van hem, je hoeft je straks niet uit te schrijven ofzo.
 

“Ik behoor niet direct tot de risicogroep van het coronavirus. Misschien jij wel (neem dan zo weinig mogelijk risico’s, alsjeblieft! En zeker niet naar de kerk gaan, zei de dominee). Maar door deze pandemie moest ik toch al een paar keer denken of ik, mocht dit onverhoopt helemaal misgaan, goed of slecht zou sterven.
Mensen die zich dat afvragen denken nooit: had ik maar meer geld verdiend. Had ik maar nog een extra wintersport meegemaakt. Had ik maar 10% meer productie gedraaid. Nee, ze denken: als ik mijn ogen sluit, doe ik het dan in harmonie met mijn omgeving, mijn geliefden, eventueel zelfs mijn vijanden? En mijzelf en mijn geschiedenis? Dat is een zware kluif om op te bijten, dat vraagstuk. Maar ik zie dit virus wel als uitnodiging om het te doen.”
 

Aanrader!

Moet je vooral luisteren naar je gevoel? Of kun je beter je verstand gebruiken? Is het beste argument ‘het voelde gewoon niet goed meer’ en daarom.., of ‘ik kan maar beter mijn verstand gebruiken’ en dus..?

Een lastig dilemma als je werk niet meer zo volmaakt leuk is dan het eerder toch was, of bijvoorbeeld als je relatie onder druk staat, of als je moet zien om te gaan met onverwerkbaar verlies. Laat je je dan vooral leiden door je gevoel of door je verstand? Wat is wanneer het meest ‘gezond’? Natuurlijk, het gaat om een balans tussen deze twee, maar hoe vind of houd je die dan?

Volgens wetenschappers leven we in een emocultuur, gefixeerd als we zijn op emoties. Psychologie is populairder dan ooit en via de emoticons (sinds de jaren 90) voegen we aan bijna ieder appje een gevoelsuiting toe: blij, verdrietig, boos, verbaasd, twijfelend, sarcastisch, geschokt, beledigd, verward, onzeker. Toch moet je je soms afvragen hoe eerlijk dit allemaal is, of hoe betrouwbaar.

Worden we er menselijker van? Wie zijn eigen emoties vooropstelt kan ook ónmenselijker worden, namelijk: egoïstisch, narcistisch en manipulatief. Emoties kunnen gespeeld zijn en misschien zijn ze louter chemisch van aard, gewoon actieve stofjes in je hersenen. Voeg er nog wat historie bij, dat we onze ‘emo-cratie’ geërfd hebben van de Romantiek in de 18e en 19e eeuw (alle tijd daarvoor lieten mensen zich leiden door de Rede), en je denkt: hm, voelt niet goed dit stukje.

Heb je even tijd? ’t Is belangrijk dit. Ik weet tijd is kostbaar, tijd is alles. Heb je geen tijd, dan houdt het hier op. Of wacht, nog heel even, ik draai er niet om heen: volgens mij kun jij wel wat extra tijd gebruiken, een beetje meer tijd voor de dingen, een beetje meer kalmte, niet alleen maar onrust, jagen en vliegen.

Maar meer tijd en meer rust in je leven, hoe pak je dat aan? Het geheim is je kunt je tijd vermenigvuldigen door het te delen. In plaats van overal en nergens je tijd in te investeren kun je kiezen voor focus. En let op, veel van wat je aandacht op dat moment niet verdient valt af, en voilà: je houdt tijd over! Dat gaat niet vanzelf, maar trouw blijven aan een doel levert veel rust op. Je laat je niet meer leiden door de flow van de dag of de angst iets te missen, maar je maakt je keuzes. En jawel, je bent zomaar een leerling van de oude Prediker. Hij schrijft: ‘Er is voor alles een bepaalde tijd.’

Kiezen voor focus, door ontmoeting en gesprek bijvoorbeeld. Het is delen en vermenigvuldigen van tijd, er komen soms zomaar levensvragen aan de orde en je investeert in elkaar. Daar word je nou rustig van. Al het andere kan gerust even wachten!

Wat heb je nodig voor een innerlijk kompas? Zij: intuïtie, gevoeligheid. Hij: nieuwsgierigheid. Andere hij: Mijn kompas is al jaren stuk, dus ik weet het niet hoor. Nog een hij/zij: Er zijn normen en waarden, we kunnen niet zonder, dus ja wie zei dat, was het Jezus?, wat u niet wilt dat u geschiedt doe dat ook een ander niet.

– En ik, ik heb nog niets gezegd. Volgens mij is een kompas bedoeld om richting aan je leven te geven, maar probleem is: het ding wijst het noorden (of zuiden) aan en wijst dus niet letterlijk de richting die je moet gaan aan. Het gaat erom dat je je oriënteert. Maar hee, dan kan ik dus nog steeds alle kanten op. Ik zeg: hallo lieve mensen, jullie zijn mijn kompas. Ik heb er even over nagedacht en ik vind kiezen tussen links en rechts een heus dilemma. Wanneer ga je goed? Even lastig vind ik de keuze tussen een vlucht naar voren (wat elke stap voorwaarts toch ergens is) en een stap terug (wat vaak ook niet lekker voelt). Blijft voor mij over dat ik stilsta, om me heen kijk en er is geen kompas te bekennen, behalve jullie dan. Jullie wijze woorden wijzen naar het noorden.

Weten wat je wilt. Tja, probeer daar maar eens achter te komen. Jij bent jij en ik ben ik en hij is hij en zij is zij, en jij bent morgen niet precies dezelfde, en ik ook niet, en hij of zij of wie waar ook ter wereld, ook niet. Je bent bijvoorbeeld dertiger en je weet wat je wilt, denk je. Maar je ontmoet iemand op je werk met verhalen over een nieuw huis in een te gekke wijk, en je denkt: dat wil ik ook. Je wordt gebeld door een vriend die nu eindelijk zijn vakantiedagen opmaakt en hee die geen zin had in reizen en dus lekker thuis bleef en genieten dat het is! En je denkt: dat wil ik ook. (Waar kan het ooit beter zijn dan gewoon bij je eigen knusse zelf met alle spullen om je heen die je toch niet zomaar verzameld hebt.)

Ieder mens is zichzelf tot raadsel – zou zo’n prachtige onelinerige dichtregel kunnen zijn van een bekende Nederlandse dichter, geciteerd op een Rotterdamse vuilniswagen. Zó herkenbaar. Om te weten wat je wilt moet je jezelf een beetje kennen, moet je ook enigszins kunnen overzien wat je mogelijkheden zijn én zul je eerlijk moeten toegeven dat alle beslissingen die je neemt nooit helemaal weloverwogen rationeel zijn. Emoties spelen ook een rol. Vaak een grote rol. Je hoeft geen psycholoog te zijn om te begrijpen dat ieder mens op eigen manier, rationeel en irrationeel, in staat is ‘goede’ keuzes te maken. Dus als je (nog) niet precies weet wat je wilt, let niet teveel op anderen. Zij weten het vaak ook niet.

En jij, jij weet heus wel wat je wilt. Denk ik zo. Misschien voor één dag. Maar dan toch.